Η κρίση στο Σουδάν ως η αφετηρία για μια νεά προσφυγική κρίση

English Version 


  In recent weeks there has been fighting in Sudan between the army and the RSF militia. Although the two organisations had cooperated two years ago to take power from the transitional government, they have now become enemies. Their leaders, General Abdel Fattah al-Burhan and Mohamed Hamdan Dagalo of the RSF, do not seem willing to back down and are calling for the destruction of their rivals. Any ceasefire effort has been scuppered and the removal of foreign nationals has met with enormous difficulties. Unfortunately, the future looks bleak and there is no solution in sight in this sensitive area. And a widespread civil war could have a huge impact on a fragile and risk-prone region.

    Sudan is located next to the Horn of Africa, a strategic point for international trade. It has large gold reserves that are maybe exploited by Wagner. It is bordered by Egypt, Chad, South Sudan, Eritrea and Ethiopia. As it turns out, this area has had and still has many problems.

    The conflict could act as a destabilising factor. With the loss of law and order in Sudan, new refugee flows to neighbouring countries will be created. These in turn will create problems for the host countries. Refugee flows to Ethiopia and Eritrea, countries that were at war a few months ago and suffering from economic crises, are dangerous to say the least. The same applies to Egypt, which has interests in the region. Egypt is suffering from inflation and economic crisis and is not supporting refugee groups. Also, we should not forget that the Nile is also in Sudan and any destabilisation of the Nile would have serious consequences.

    It should be noted that thousands of Sudanese have already fled to Chad and other places. Which has already been met with political instability since the death of Idris Déby.
  

     These refugee flows come together with the possibility of new armed conflicts. Many refugees and Sudanese may be pressured to join either side. The same way RSF was launched and the availability of weapons will increase. Several mercenaries will be found wandering from country to country. Further destabilizing the region. A similar situation to the one that was created in Libya. In fact, there are reports that there has been mobility in Eritrea, which has not officially ended its involvement in Ethiopia, with armed groups

    This escalation of conflicts in the region will also have repercussions for European states. The upsurge in violence will bring increased terrorism in the Sahel region. In a period when the European forces are being withdrawn after their utter failure to protect the region. The rise of terrorism will bring political instability that will fuel new refugee flows.

     These refugee flows will be directed either to other African states or to Europe itself. Such a wave will be numerous and diverse, coming from a large geographical area and different countries. This wave of refugees will arrive at a time when Europe is facing inflation. the energy crisis and the war in Ukraine.

     Therefore, we see that the maintenance and extension of a civil war can fuel refugee flows. These in turn will increase political instability in the region. Extending this thinking will lead to an upsurge in violence and terrorism causing new and larger refugee flows.
Considering that this will affect Europe, measures must be taken. Either towards resolving the crisis, although this seems difficult given the circumstances. Either to shield itself against possible flows and above all to support the region by protecting them from instability and terrorism.






Τις τελευταίες εβδομάδες έχουν σημειωθεί εχθροπραξίες στο Σουδάν μεταξύ του στρατού και της παραστρατιωτικής οργάνωσης RSF. Αν και οι δύο οργανώσεις έιχαν συνεργαστεί πρίν από δύο χρόνια για να πάρουν την εξουσία από την μεταβατική κυβέρνηση τώρα έχουν γίνει εχθροί. Οι αρχηγοί τους,  ο στρατηγός Αμπντέλ Φατάχ αλ-Μπουρχάν και Μοχάμεντ Χάμνταν Νταγκάλο της RSF, δεν φαίνονται διατεθημένοι να υποχωρίσουν και ζητούν την καταστροφή του αντιπάλους τους. Οποιαδήποτε προσπάθεια εκεχειρίας έχει ναυαγήσει ενώ η απομάκρυνση ξένων υπηκοών έχει συναντήσει τεράστιες δυσκολιές. Δυστυχώς, το μέλλον προβλέπεται δυσοίωνο και στην λύση στον ορίζοντα δεν υπάρχει σε αυτή την ευαίσθητη περιοχή. Και ένας εκταμένος εμφύλιος πόλεμος θα μπορούσε να έχει τεράστιες επιπτώσεις σε μια εύθραυστη περιοχή και ευπρόσβλητη σε κινδύνους.
    Το Σουδάν βρίσκεται δίπλα στο κέρας της Αφρικής, στρατηγικό σημείο για το διεθνές εμπόριο. Έχει μεγάλα αποθέματα σε χρυσό που μπορεί να εκμεταλλεύονται απο την Wagner. Συνορεύει μευην Αίγυπτο, το Τσαντ, το Νότιο Σουδάν, την Εριτρέα και την Αιθιοπία. Όπως φαίνεται η περιοχή αυτή είχε και έχει ακόμα πολλά προβλήματα.
    Η διαμάχη θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν ένας αποσταθεροποιητικός παράγοντας. Με την έννομη τάξη να χάνεται στο Σουδάν θα δημιουργθούν νέα προσγυφικά ρεύματα προς τις γειτονικές χώρες. Αυτά με την σειρά τους θα δημιουργήσουν προβλήματα στις χώρες υποδοχής. Προσφυγικές ροές προς την Αιθιοπία και την Εριτρέα, χώρες πρίν λίγες μέρες ήταν σε εμπόλεμη κατάσταση και πλήττονται από οικονομικές κρίσεις,  είναι τουλάχιστον επικίνδυνες. Το ίδιο ισχύει και για την Αίγυπτο η οποία έχει συμφέροντα στην περιοχή. Η Αίγυπτος πλήττεται από πληθωρισμό και οικονομική κρίση και δεν είναι να στηρίζει προσφυγικές ομάδες. Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Νείλος βρίσκεται και στο Σουδάν και τύχον αποσταθεροποίση του θα είχε σοβαρές επιπτωσείς.
    Να σημειωθεί ότι ήδη χιλιάδες Σουδανοί έχουν προσφύγει στο Τσαντ και σε άλλες χώρές. Το οποίο ήδη έχει σοβάρη πολιτική αστάθεια μετά τον θάνατο του Ίντρις Ντεμπί.
    Αυτές οι προσφυγικές ροές έρχονται σε συνδυασμό με την πιθανότητα δημιοργίας νέων ένοπλων συγκρούσεων. Πολλοί πρόσφυγες και Σουδανοί μπορεί να πιεστούν να καταταχθούν σε κάποια από τις δύο πλευρές. Όπως δηλαδή ξεκίνησε το RSF και η διαθεσιμότητα των όπλων θα αυξηθεί. Αρκετοί μισθοφόροι θα βρεθούν περιπλανώμενοι μετακινούμενοι από χώρα σε χώρα. Αποσταθεροποιώντας περαιτέρω την περιοχή. Παρόμοια κατάσταση, δηλαδή, με αυτή που δημιουργήθηκε στη Λιβύη. Μάλιστα, υπάρχουν δημοσιεύματα ότι έχει υπάρξει κινητικότητα στην Εριτρέα, που δεν έχει επίσημα τελειώσει την εμπλοκή της στην Αιθιοποία, με ένοπλες ομάδες
    Αυτή η έξαρση των συγκρούσεων στην περιοχή θα έχει και επιπτώσεις που αφορούν και Ευρωπαϊκά κράτη. Η έξαρση της βίας θα φέρει ενίσχυσει της τρομοκρατίας στην περιοχή του Σαχέλ. Όταν μάλιστα οι Ευρωπαϊκές δυνάμεις αποσύρονται με την παταγώδη αποτυχία στην προστασία της περιοχής. Η έξαρση της τρομοκρατίας θα φέρει πολιτική αστάθεια που θα τροφοδοτήσει νέες προσφυγικές ροές. 
    Αυτές οι προσφυγικές ροές θα κατευθυνθούν είτε σε άλλα Αφρικανικά κράτη είτε προς την ίδια την Ευρώπη. Ένα τέτοιο κύμα θα είναι πολυάριθμο και ετερόκλητο προερχόμενο από μια μεγάλη γεωγραφική περιοχή και διαφορετικές χώρες. Αυτό το προσφυγικό κύμα θα φθάσει σε μια εποχή που η Ευρώπη είναι αντιμέτωπη με τον πληθωρισμό. την ενεργειακή κρίση και τον πόλεμο στην Ουκρανία.
    Επομένως, βλέπουμε ότι η διατήρηση και η επέκταση ενός εμφυλίου πολέμου μπορεί να τροφοδοτήσει προσφυγικές ροές. Αυτές με την σειρά τους θα ενισχύσουν την πολιτική αστάθεια στην ευρύτερη περιοχή. Επεκτείνοντας αυτή την σκέψη αυτό θα οδηγήσει σε έξαρση της βίας και της τρομοκρατίας προκαλώντας νέες μεγάλυτερες προσφυγικές ροές.
    Θεωρώντας ότι κάτι τέτοιο θα επηρεάσει την Γηραιά Ήπειρο μέτρα πρέπει να ληφθούν. Είτε πρός της επίλυση της κρίσης, αν και κάτι τέτοιο φαίνεται δύσκολο δεδομένου των συνθηκών. Είτε να θωρακιστεί απέναντι σε πιθανές ροές και κυρίως να στηρίξει τα κράτης της περιοχής προστατεύοντας τα από την αστάθεια και την τρομοκράτια. 

Read More

The causes for the French Revolution Wars

 

ENGLISH VERSION

Α favorite reasoning of history teachers in school and in textbooks is the view that the wars of the French Revolution started because of fear of its expansion to other countries. Although this has a basis in fact, it is an extremely simplistic approach. The wars of that period were a mixture of the existing European environment and French politics. As we shall see, it was the European courts that may have been the least keen on war. 

    Initially, in Britain, the fear of rebellion was not very strong. The conditions for its expansion were not very fruitful. In Great Britain there had been 139 years before a revolution when a constitution was established. Besides, the bourgeois in Britain had secured rights against the nobles who never had the privileges of their French counterparts. Sure there were ideological underpinnings, as with Beck, but the polity was too strong to break.  Britain's goal was to expand its colonies in continuation of the wars of the previous years. 

    In Catherine's Russia the nobility had secured considerable power and influence while a bourgeoisie did not exist. The next group, the peasants, were serfs, lived in terrible conditions and were illiterate to learn the ideas of the revolution. The Russian Empire was a relatively new state with different problems and conditions from France. 

          The German states in the Holy Roman Empire were either weak or indifferent to the revolution. The strongest state was Bavaria, while the Palatinate was weakened. They had no reason to rebel, as the current system favored a certain that they had independence. In Austria again the structures were not in place and the main base was foreign populations not necessarily related to Enlightenment ideas. But there was the ''obligation'' to defend Marie Antoinette, nique among the Powers. Also the Austrian Netherlands were in an odd position between France and the United Provinces. Finally for the Germanic area, Prussia was still moving in the sphere of the Great Frederick with his military discipline. Its sole aim was to increase its influence in the Germanic area as well as the Habsburgs. While Prussia, Austria and Russia were more interested in solving the Polish affair by her partition than in dealing with French affairs.

    Spain, I believe, was the only country that would have wanted a war. Although her power had diminished after the Thirty Years' War she still had the status of a great power with her colonies. It was a Bourbon enclave and she had a relatively active bourgeoisie, her interests had been affected by the revolution and her proximity to France caused her anxiety. 

    On the contrary, it was France itself that desired a war. There were royalists, Orléans, Rousseurs, lower bourgeois, artisans and others. This plethora of groups and ideologies led to the need to find a common cause so that they could unite. This did not, of course, prevent local strikes, the most notable being that of Vandea. Also the ideological imprint of the revolution was deep. The Girondins believed in the need to export the revolution and restore the natural boundaries on the Rhine. With the latter being a continuation of the Bourbon foreign policy.It is worth mentioning at the end that exiled nobles in various European courts also played an important role. They had a strong influence on the politicians of the states they were in, and were keen to see a war that would change the political regime and restore their power.

    All in all, we have seen that contrary to popular opinion, the wars of the French Revolution were not the product of fear. The states of Europe had no significant reason to fear a revolution and each had different goals. Which was the reason for their failure. On the other hand, the French were in a belligerent mood. They needed a reason to rally nationally. They had ideological goals and were deeply influenced by the existing French foreign policy.  Therefore, we would say the wars of the period were a French result. The combination of the politics of the French revolutionaries and nobles.  

    But to end on a somewhat ironic note, with the continuous European wars up to 1815 the peoples were exposed to revolutionary ideas. They learned about French ideas and policies and most importantly the policies that were being implemented in Britain. This in turn contributed to the revolutionaries of 1848. Eventually, the export of the revolution succeeded but a few decades later.

Αγαπημένος συλλογισμός καθηγητών της ιστορίας στο σχολείο και σε σχολικά βιβλία είναι η άποψη οτι οι πόλεμοι της Γαλλικής Επάναστασης ξεκίνησαν λόγω φόβου για επέκτασή της στις υπόλοιπες χώρες. Παρά το γεγονός ότι κάτι τέτοιο έχει μια βάση είναι μια εξαιρετικά απλουστευμένη προσέγγιση. Οι πόλεμοι της περιόδου εκείνης αποτέλουν ένα μείγμα του υπάρχουντος ευρωπαϊκού περιβάλλοντος και της γαλλικής πολιτικής. Όπως θα δούμε οι ευρωπαϊκές αυλές ήταν αυτές που μπορεί να ήθελαν λιγότερο τον πόλεμο. 

    Αρχικά,  στην Μ. Βρετανία ο φόβος απέναντι στην επάνασταση δεν ήταν πολύ ισχυρός. Δεν υπήρχαν οι δόμες εκείνες για την δημιουργία της. Στην Μ. Βρετανία είχε γίνει 139 πριν επανάσταση όταν και θεσπίστηκε σύνταγμα. Εξάλλου οι αστοί στην Βρετανία είχαν εξασφαλίσει δικαιώματα απέναντι στους ευγενείς οι οποιοί δεν είχαν ποτέ τα προνόμια των γάλλων ομολόγων τους. Σίγουρα υπήρχαν ιδεολογικά ερείσματα, όπως με τον Μπεκ, αλλά το πολτικειακό σύστημα ήταν πολύ ισχυρό για να σπάσει.  Στόχος της Βρετανίας ήταν η επέκταση των αποικιών της σε συνέχιση των πολέμων των προηγούμενων ετών. 

    Στην Ρωσία της Μ.Αικατερίνης οι ευγενείς είχαν εξασφαλίσει σημαντική εξουσία και επιρροή ενώ αστική τάξη δεν υφίσταντο. Η αμέσως επόμενη όμαδα, οι αγρότες, ήταν δουλοπάροικοι και ζούσαν στην σε άθλιες συνθήκες και αγράμματοι για να μάθουν τις ιδέες της επανάστασης. Η Ρωσική Αυτοκρατορία ήταν ένα σχετικά καινούργιο κράτος με διαφορετικά προβλήματα και συνθήκες από την Γαλλία. 

          Τα Γερμανικά κρατίδια στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ήταν είτε αδύναμα είτε αδιάφορα προς την επανάσταση. Το δυνατότερο κρατίδιο ήταν η Βαυρία, ενώ το Παλατινάτο είχε αποδυναμωθεί. Δεν είχαν λόγο να επανστατήσουν, καθώς το παρόν σύστημα ευνοούσε ένα είδος ανεξαρτησίας που είχαν. Στην Αυστρία και πάλι δεν υπήρχαν οι δομές ενώ η κυριότερη βάση της ήταν αλλοεθνείς πληθυσμοί που δεν είχαν απαραίτητα σχέση με τις Διαφωτιστικές ιδέες.     Αλλά υπήρχε η ''υποχρέωση'' για την υπεράσπιση της Μαρίας Αντουανέτας. Μοναδική ανάμεσα στις Δυνάμεις. Τέλος για τον Γερμανικό χώρο, η Πρωσία κινούνταν ακόμα στην σφαίρα του Μεγάλου Φρειδερικού με την στρατιωτική πειθαρχία. Μοναδικός της στόχος ήταν η αύξηση της επιρροής της στον Γερμανικό χώρο όπως και τον Αψβούργων. Ενώ η Πρωσία, η Αυστρία και η Ρωσία ήθελαν περισσότερο να λύσουν την Πολωνική υπόθεση με τον διαμαλισμό της παρά να ασχοληθούν με τις γαλλικές υποθέσεις.

    Η Ισπανία, πιστεύω, ήταν η μοναδική χώρα που θα επιθυμούσε έναν πόλεμο. Παρότι η δύναμή της είχε μειωθεί μετά τον Τριακνταετή πόλεμο είχε ακόμη το status μια μεγάλης δύναμης με τις αποικίες της. Ήταν βουρβονικός θύλακας και οι Ισπανικές Κάτω Χώρες ήταν σε περίεργη θέση ανάμεσα σε Γαλλία και Ενωμένες Επαρχίες. Είχε μια σχετικά δραστήρια αστική τάξη, τα συμφεροντά της πλήττονταν από την επανάσταση και η γειτνίαση της με την γαλλία της προκαλούσε ανυσηχία. 

    Αντίθετα η ίδια η Γαλλία ήταν αυτή που επιθυμούσε έναν πόλεμο. Υπήρχαν Βασιλικοί,Ορλεανιστές, Ρουσσιστές, κατώτεροι αστοί, τεχνίτες και άλλοι. Αυτή η πληθώρα ομάδων και ιδεολογιών οδηγούσε στην ανάγκη εύρεσης ενός κοινού σκοπού για να μπορέσουν να ενωθούν. Αυτό βέβαια δεν απέτρεψε τοπικές εξεργέσεις με κορυφαία αυτή της Βανδέας. Επίσης το ιδεολογικό αποτύπωμα της επανάστασης ήταν βαθύ. Οι Γιρονδίνοι πίστευαν στην ανάγκη εξαγωγής της επανάστασης και στην επαναφορά των φυσικών συνόρων στον Ρήνο. Με το τελευταίο να αποτελεί συνέχεια της εξωτερικής πολιτικής των Βουρβόνων.Αξίζει να αναφέρουμε στο τέλος ότι σημαντικό ρόλο έπαιξαν και οι εξόριστοι ευγενείς σε διάφορες ευρωπαϊκές αυλές. Αυτοί επηρέαζαν έντονα τους πολιτικούς των κρατών που βρίσκονταν και επιθυμούσαν διακαώς έναν πόλεμο που θα αλλάζε το πολιτεικό καθεστώς και θα επανέφερε την δύναμή τoυς.

    Συνολικά, είδαμε ότι αντίθετα με την ευρεία απόψη οι πόλεμοι της Γαλλικής επανάστασης δεν ήταν προϊόν φόβου. Τα κράτη της Ευρώπης δεν είχαν σημαντικό λόγο να φοβούνται μια επαναστάση ενώ και οι στόχοι τους καθενός ηταν διαφορετικοί. Κάτι που αποτέλεσε και αιτία της αποτυχίας τους. Από την άλλη οι Γάλλοι είχαν πολεμική διάθεση. Χρειαζόντουσαν έναν λόγο για να συσπειρωθούν εθνικά. Είχαν ιδεολογικούς σκοπούς και επηρεάστηκαν βαθύτατα από την υπάρχουσα γαλλική εξωτερική πολιτική.  Επομένως, θα λέγαμε  οι πόλεμοι της περιόδου ήταν γαλλικό αποτέλεσμα. Ο συνδυασμός της πολιτκής των γάλλων επαναστατων και ευγενών.  

    Άλλα για να κλείσουμε με έναν κάπως ειρωνικό τόνο, με τους συνεχείς ευρωπαϊκούς πολέμους έως το 1815 οι λαοί ήρθαν σε επαφή με τις επαναστατικές ιδέες. Έμαθαν για τις γαλλικές ιδέες και πολιτικές και κυριότερα για τις πολιτικές που εφαρμόζονταν στην Βρετανία. Αυτό με την σειρά του συνέβαλε στις επαναστασείς του 1848. Τελικά, η εξαγωγή της επανάστασης πέτυχε με μερικές δεκαετίες καθυστέρηση.  

Read More

Is it the first or the second World War?

ENGLISH VERSION 

In the first half of the 20th century the two biggest wars in history occured. The first and the second World War. Two separate war with extensive damage and impact on world history. However, it is right that we should consider these two as separate when we study them. It is widely accepted that they are linked, but in this case I am referring to the fact that these two events can be seen as one. In other words, they are another thirty-year war with a period of peace in between.

    This view is supported if we look at the causes of the second war. The rise of Nazism and fascism can be seen as a result of the crash in 1929. Sensible thinking, but we must not forget that the fascist rise in Italy had been taking place since 1922. It may be the΄29 crash itself. With this nationalist movements were strengthened throughout the world and countries were sunk into inward-looking. The already weak international structure took anoter hit. But the crash again does not seem possible on its own. There was an economic crisis in Germany until 1924, while nationalism did not disappear into any European country. Example for is the civil war in Spain and the wars immediately after the WWI in eastern European. While in Japan nationalism and militarism are a complex case starting in the mid-19th century. Even anti-Semitic and anti-Bolshevism already existed in many parts of Europe and the United States. The 1929 alloy was a accelerator for all this.

    Another cause has been argued that it was the very Treaty of Versailles along with the other treaties. This is partly accurate. But I do not think it applies to the conditions imposed on Germany. In other words, the granting of territories, the restriction of the army and the Article on taking responsibility. In my opinion, this cannot be supported because the Treaty had been able to work for a decade. Only after the Nazis took over power and with their propaganda did that took considerable proportions. In fact, we can see the connection here, as this was accelerated by the '29 alloy.

    However, the treaty conceals both the underlying causes of the second World War and its direct link with the first one. Quite simply, the building of a nw international system failed after the first war. Why? Because it was based on the diplomacy of the old regime. Because he did not give Germany a place as a great power. Same for the Soviet Union. Because it would not work when the two largest and most powerful States (USA, Soviet Union) and the West European counterpart (Germany) did not participate in any agreement made in the decades of 20 and 30. For example, that of Locarno. Any agreement at that time was unworkable as it was only through the participation and initiatives of France. Finally, the nationalist demands were also not resolved, for example with retention of German minorities in the Czech Republic and Poland.     And now, we finally come to the link with the first World War. The causes of the first conflict are those of the second. Diplomacy with practices the old regime, lack of effective complicity, non-participation of strong states, lack of support for democratic institutions, unanswered nationalist questions, empty agreements. All of this helped to maintain and strengthen political ideologies which were further strengthened and accelerated by the 1929 crash and even by veterans of the first World War (see Mussolini's methods).

My arbitrary opinion is that the main cause of the second world war is the rise of communism and the Red Scare that followed. The causes of these are in turn another complex issue that spans through many decades. Both of these came in conjunction with the rise of anti-Semitism, the unstable international environment and the crash of 1929.     Instead of an epilogue I woulde say this. In a hypothetical scenario in which the crash did not happen or was on a smaller scale, the second World War would either happen later or give time to change the international scene in order to achieve peace.

Στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα πραγαμοτοποιήθηκαν οι δυο μεγαλύτεροι πόλεμοι στην ιστορία. Ο Πρώτος και Δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος. Δύο ξεχωριστές πολεμικές αναματρήσεις με ανυπολογιστές ζημιές και επιπτωσείς στην παγκόσμια ιστορία. Ωστοσώ είναι σωστό να βλεπούμε τα δύο αυτά γεγονάτα ως ξεχωριστά από πλευράς μελέτης. Είναι ευρέως αποδεκτό ότι συνδέονται αλλά στην προκειμένη περίπτωση αναφέρομαι στο γεγονός ότι μπορεί αυτά τα δύο γεγονότα να μην παρά ένα. Δηλαδή, αποτελούν έναν άλλον Τριακοντετή πόλεμο με μια περίοδο 20ετούς ηρεμίας.

    Αυτή η άποψη βρίσκει στηρίγματα εάν εξετάσουμε τα αίτια του δεύτερου πολέμου. Μπορεί να θεωρηθεί η άνοδος του ναζισμού και του φασισμού ως αποτέλεσμα του κραχ το 1929. Λογικός συλλογισμός αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι  φασιστική άνοδος στην Ιταλία συνέβει ήδη από το 1922. Μπορεί να είναι το ίδιο το κραχ του΄29. Με αυτό εθνικιστικά κινήματα ενισχύθηκαν σε όλον τον κόσμο και χώρες βυθίστηκαν στην εσωστρέφεια. Το ήδη ασθενές διεθνές οικοδόμημα απουδυναμώθηκε περαιτέρω. Ωστόσω και πάλι το κραχ δεν φαίνεται δυνατό από μόνο του. Οικονομική κρίση στην Γερμανία υπήρχε έως το 1924 ενώ ο εθνικισμός δεν έπαψε να υπάρχει σε καμία ευρωπα'ι'κή χώρα. Παράδειγμα ο εμφύλιος στην Ισπανία και οι πόλεμοι αμέσως μετά τον ΑΠΠ στην ανατολική ευρωπή. Ενώ στην Ιαπωνία ο εθνικισμός και ο μιλιταρισμός είναι μια σύνθετη περίπτωση που ξεκινάει από τα μέσα του 19ού αιώνα. Ακόμη, και ο αντισημητιμσός και αντι-μπολσεβικισμός υπήρχαν ήδη σε πολλά μέρη της Ευρώπης και στις Η.Π.Α. Το κραχ του 1929 αποτέλεσε έναν επιταχυντή για όλα αυτά  

    Άλλη αιτία έχει υποστριχθεί ότι ήταν η ίδια η συνθήκη των Βερσαλλιών μαζί με τις υπόλοιπες συνθηήκες. Αυτό είναι εν μέρει ακριβές. Δεν νομίζω ότι ισχύει αναφορικά με τους όρους που επιβλήθηκαν στην Γερμανία. Δηλαδή η παραχώρηση εδαφών, ο περιορισμός στου στρατού και το άρθρο για την ανάληψη ευθύνης. Αυτό δεν μπορεί να στηριχθεί, κατά τη γνώμη μου, γιατί  συνθήκη μπόρεσε να λειτουργήσει για μια δεκαετία. Μόνο μετά την κατάληψη της εξουσίας από τους Ναζί και με την προπαγάνδα τους κάτι τέτοιο πήρε σημαντικές διαστάσεις. Μάλιστα, βλέπουμε εδώ και την σύνδεση, καθώς κάτι τέτοιο επιταχύνθηκε λόγω του κραχ του '29. 

    Όμως, στην συνθήκη κρύβονται και οι βαθύτερες αιτίες του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου όσο και και η άμεση σύνδεσή του με τον πρώτο. Πολύ απλά το οικοδόμημα μέτα τον πρώτο πόλεμο απέτυχε. Γιατί? Γιατί βασίστηκε στην διπλωματία του Παλαιού Καθεστώτος. Γιατί δεν έδωσε άμεσ θέση στην Γερμανία ως Μεγάλη Δύναμη. Όπως και στην Σοβιετική Ένωση. Γιατί δεν θα λειτουργούσε όταν τα δύο μεγαλύτερα και ισχυρότερα κράτη ( Η.Π.Α, Ε.Σ.Σ.Δ) και το αντίστοιχο της Δυτικής Ευρώπης ( Γερμανία), δεν συμμετείχαν σε οποιαδήποτε συμφωνία έγινε τις δεκαετίες του 20 και του 30. Παραδείγματος χάρη αυτή του Λοκάρνου. Οποιαδήποτε συμφωνία εκείνης της περιόδου ήταν ανεφάρμοστη αφού γινόντουσαν μόνο με την συμμετοχή και τις πρωτοβουλίες της Γαλλίας. Τέλος, ούτε οι εθνικιστικές απαιτήσεις επιλυθηκαν όπως με την διατήρηση Γερμανικών μειονοτήτων στην Τσεχία και στην Πολωνία.

    Και εδώ επιτέλους ερχόμαστε στον συνδετικό κρίκο με τον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι αιτίες διαμάχης του πρώτου είναι οι ίδιες με αυτές του δευτέρου. Διπλωματία με κανόνες Παλαιού καθεστώτος, αδυναμία ουσιαστικής συνενώησης, μη συμμετοχή δυνατών κρατών, αδυναμία στήριξης δημοκρατικών θεσμών, αναπάντητα εθνικιστικά ερωτήματα, κενές συμφωνίες. Όλα αυτά συνέβαλλαν στην διατήρηση μαι ενίσχυση πολιτικών ιδεολογιών που ενισχύθηκαν και επιταχύνθηκαν περαιτέρω από το κραχ του 1929 αλλά ακόμα και από βετεράνους του Πρώτου Παγκοσμίου πολέμου( βλέπε μελανοφόρους του Μουσολίνι). 

       Δική μου αυθαίρετη γνώμη είναι ότι η κυρία αιτία του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου είναι η άνοδος του κομμουνισμού και ο Κόκκινος Φόβος που ακολούθησε. Οι αιτίες αυτών με την σειρά τούς είναι ένα άλλο περίπλοκο ζήτημα πολλών δεκαετιών. Και αυτά τα δύο ήρθαν σε συνδυασμό με την άνοδο του αντισημιτισμού, του ασταθούς διεθνούς περιβάλλοντος και του κραχ του 1929. 

    Αντί επιλόγου, σε ένα υποθετικό σενάριο όπου το κραχ δεν συνέβαινε ή ήταν μικρότερης κλίμακας ο δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος είτε θα συνέβαινε αργότερα είτε θα έδινε χρόνο για την μεταρύθμιση του διεθνούς πεδίου για την επίτευξ της ειρήνης. 

Read More