ENGLISH VERSION
Α favorite reasoning of history teachers in school and in textbooks is the view that the wars of the French Revolution started because of fear of its expansion to other countries. Although this has a basis in fact, it is an extremely simplistic approach. The wars of that period were a mixture of the existing European environment and French politics. As we shall see, it was the European courts that may have been the least keen on war.
Initially, in Britain, the fear of rebellion was not very strong. The conditions for its expansion were not very fruitful. In Great Britain there had been 139 years before a revolution when a constitution was established. Besides, the bourgeois in Britain had secured rights against the nobles who never had the privileges of their French counterparts. Sure there were ideological underpinnings, as with Beck, but the polity was too strong to break. Britain's goal was to expand its colonies in continuation of the wars of the previous years.
In Catherine's Russia the nobility had secured considerable power and influence while a bourgeoisie did not exist. The next group, the peasants, were serfs, lived in terrible conditions and were illiterate to learn the ideas of the revolution. The Russian Empire was a relatively new state with different problems and conditions from France.
The German states in the Holy Roman Empire were either weak or indifferent to the revolution. The strongest state was Bavaria, while the Palatinate was weakened. They had no reason to rebel, as the current system favored a certain that they had independence. In Austria again the structures were not in place and the main base was foreign populations not necessarily related to Enlightenment ideas. But there was the ''obligation'' to defend Marie Antoinette, nique among the Powers. Also the Austrian Netherlands were in an odd position between France and the United Provinces. Finally for the Germanic area, Prussia was still moving in the sphere of the Great Frederick with his military discipline. Its sole aim was to increase its influence in the Germanic area as well as the Habsburgs. While Prussia, Austria and Russia were more interested in solving the Polish affair by her partition than in dealing with French affairs.
Spain, I believe, was the only country that would have wanted a war. Although her power had diminished after the Thirty Years' War she still had the status of a great power with her colonies. It was a Bourbon enclave and she had a relatively active bourgeoisie, her interests had been affected by the revolution and her proximity to France caused her anxiety.
On the contrary, it was France itself that desired a war. There were royalists, Orléans, Rousseurs, lower bourgeois, artisans and others. This plethora of groups and ideologies led to the need to find a common cause so that they could unite. This did not, of course, prevent local strikes, the most notable being that of Vandea. Also the ideological imprint of the revolution was deep. The Girondins believed in the need to export the revolution and restore the natural boundaries on the Rhine. With the latter being a continuation of the Bourbon foreign policy.It is worth mentioning at the end that exiled nobles in various European courts also played an important role. They had a strong influence on the politicians of the states they were in, and were keen to see a war that would change the political regime and restore their power.
All in all, we have seen that contrary to popular opinion, the wars of the French Revolution were not the product of fear. The states of Europe had no significant reason to fear a revolution and each had different goals. Which was the reason for their failure. On the other hand, the French were in a belligerent mood. They needed a reason to rally nationally. They had ideological goals and were deeply influenced by the existing French foreign policy. Therefore, we would say the wars of the period were a French result. The combination of the politics of the French revolutionaries and nobles.
But to end on a somewhat ironic note, with the continuous European wars up to 1815 the peoples were exposed to revolutionary ideas. They learned about French ideas and policies and most importantly the policies that were being implemented in Britain. This in turn contributed to the revolutionaries of 1848. Eventually, the export of the revolution succeeded but a few decades later.
Αγαπημένος συλλογισμός καθηγητών της ιστορίας στο σχολείο και σε σχολικά βιβλία είναι η άποψη οτι οι πόλεμοι της Γαλλικής Επάναστασης ξεκίνησαν λόγω φόβου για επέκτασή της στις υπόλοιπες χώρες. Παρά το γεγονός ότι κάτι τέτοιο έχει μια βάση είναι μια εξαιρετικά απλουστευμένη προσέγγιση. Οι πόλεμοι της περιόδου εκείνης αποτέλουν ένα μείγμα του υπάρχουντος ευρωπαϊκού περιβάλλοντος και της γαλλικής πολιτικής. Όπως θα δούμε οι ευρωπαϊκές αυλές ήταν αυτές που μπορεί να ήθελαν λιγότερο τον πόλεμο.
Αρχικά, στην Μ. Βρετανία ο φόβος απέναντι στην επάνασταση δεν ήταν πολύ ισχυρός. Δεν υπήρχαν οι δόμες εκείνες για την δημιουργία της. Στην Μ. Βρετανία είχε γίνει 139 πριν επανάσταση όταν και θεσπίστηκε σύνταγμα. Εξάλλου οι αστοί στην Βρετανία είχαν εξασφαλίσει δικαιώματα απέναντι στους ευγενείς οι οποιοί δεν είχαν ποτέ τα προνόμια των γάλλων ομολόγων τους. Σίγουρα υπήρχαν ιδεολογικά ερείσματα, όπως με τον Μπεκ, αλλά το πολτικειακό σύστημα ήταν πολύ ισχυρό για να σπάσει. Στόχος της Βρετανίας ήταν η επέκταση των αποικιών της σε συνέχιση των πολέμων των προηγούμενων ετών.
Στην Ρωσία της Μ.Αικατερίνης οι ευγενείς είχαν εξασφαλίσει σημαντική εξουσία και επιρροή ενώ αστική τάξη δεν υφίσταντο. Η αμέσως επόμενη όμαδα, οι αγρότες, ήταν δουλοπάροικοι και ζούσαν στην σε άθλιες συνθήκες και αγράμματοι για να μάθουν τις ιδέες της επανάστασης. Η Ρωσική Αυτοκρατορία ήταν ένα σχετικά καινούργιο κράτος με διαφορετικά προβλήματα και συνθήκες από την Γαλλία.
Τα Γερμανικά κρατίδια στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ήταν είτε αδύναμα είτε αδιάφορα προς την επανάσταση. Το δυνατότερο κρατίδιο ήταν η Βαυρία, ενώ το Παλατινάτο είχε αποδυναμωθεί. Δεν είχαν λόγο να επανστατήσουν, καθώς το παρόν σύστημα ευνοούσε ένα είδος ανεξαρτησίας που είχαν. Στην Αυστρία και πάλι δεν υπήρχαν οι δομές ενώ η κυριότερη βάση της ήταν αλλοεθνείς πληθυσμοί που δεν είχαν απαραίτητα σχέση με τις Διαφωτιστικές ιδέες. Αλλά υπήρχε η ''υποχρέωση'' για την υπεράσπιση της Μαρίας Αντουανέτας. Μοναδική ανάμεσα στις Δυνάμεις. Τέλος για τον Γερμανικό χώρο, η Πρωσία κινούνταν ακόμα στην σφαίρα του Μεγάλου Φρειδερικού με την στρατιωτική πειθαρχία. Μοναδικός της στόχος ήταν η αύξηση της επιρροής της στον Γερμανικό χώρο όπως και τον Αψβούργων. Ενώ η Πρωσία, η Αυστρία και η Ρωσία ήθελαν περισσότερο να λύσουν την Πολωνική υπόθεση με τον διαμαλισμό της παρά να ασχοληθούν με τις γαλλικές υποθέσεις.
Η Ισπανία, πιστεύω, ήταν η μοναδική χώρα που θα επιθυμούσε έναν πόλεμο. Παρότι η δύναμή της είχε μειωθεί μετά τον Τριακνταετή πόλεμο είχε ακόμη το status μια μεγάλης δύναμης με τις αποικίες της. Ήταν βουρβονικός θύλακας και οι Ισπανικές Κάτω Χώρες ήταν σε περίεργη θέση ανάμεσα σε Γαλλία και Ενωμένες Επαρχίες. Είχε μια σχετικά δραστήρια αστική τάξη, τα συμφεροντά της πλήττονταν από την επανάσταση και η γειτνίαση της με την γαλλία της προκαλούσε ανυσηχία.
Αντίθετα η ίδια η Γαλλία ήταν αυτή που επιθυμούσε έναν πόλεμο. Υπήρχαν Βασιλικοί,Ορλεανιστές, Ρουσσιστές, κατώτεροι αστοί, τεχνίτες και άλλοι. Αυτή η πληθώρα ομάδων και ιδεολογιών οδηγούσε στην ανάγκη εύρεσης ενός κοινού σκοπού για να μπορέσουν να ενωθούν. Αυτό βέβαια δεν απέτρεψε τοπικές εξεργέσεις με κορυφαία αυτή της Βανδέας. Επίσης το ιδεολογικό αποτύπωμα της επανάστασης ήταν βαθύ. Οι Γιρονδίνοι πίστευαν στην ανάγκη εξαγωγής της επανάστασης και στην επαναφορά των φυσικών συνόρων στον Ρήνο. Με το τελευταίο να αποτελεί συνέχεια της εξωτερικής πολιτικής των Βουρβόνων.Αξίζει να αναφέρουμε στο τέλος ότι σημαντικό ρόλο έπαιξαν και οι εξόριστοι ευγενείς σε διάφορες ευρωπαϊκές αυλές. Αυτοί επηρέαζαν έντονα τους πολιτικούς των κρατών που βρίσκονταν και επιθυμούσαν διακαώς έναν πόλεμο που θα αλλάζε το πολιτεικό καθεστώς και θα επανέφερε την δύναμή τoυς.
Συνολικά, είδαμε ότι αντίθετα με την ευρεία απόψη οι πόλεμοι της Γαλλικής επανάστασης δεν ήταν προϊόν φόβου. Τα κράτη της Ευρώπης δεν είχαν σημαντικό λόγο να φοβούνται μια επαναστάση ενώ και οι στόχοι τους καθενός ηταν διαφορετικοί. Κάτι που αποτέλεσε και αιτία της αποτυχίας τους. Από την άλλη οι Γάλλοι είχαν πολεμική διάθεση. Χρειαζόντουσαν έναν λόγο για να συσπειρωθούν εθνικά. Είχαν ιδεολογικούς σκοπούς και επηρεάστηκαν βαθύτατα από την υπάρχουσα γαλλική εξωτερική πολιτική. Επομένως, θα λέγαμε οι πόλεμοι της περιόδου ήταν γαλλικό αποτέλεσμα. Ο συνδυασμός της πολιτκής των γάλλων επαναστατων και ευγενών.
Άλλα για να κλείσουμε με έναν κάπως ειρωνικό τόνο, με τους συνεχείς ευρωπαϊκούς πολέμους έως το 1815 οι λαοί ήρθαν σε επαφή με τις επαναστατικές ιδέες. Έμαθαν για τις γαλλικές ιδέες και πολιτικές και κυριότερα για τις πολιτικές που εφαρμόζονταν στην Βρετανία. Αυτό με την σειρά του συνέβαλε στις επαναστασείς του 1848. Τελικά, η εξαγωγή της επανάστασης πέτυχε με μερικές δεκαετίες καθυστέρηση.
Αναρτήσεις
